Yine muhteşem yazı, yine tam dokunması gereken yerlere dokunan anlatım. Anne olmak ya da olmamak kadına özel bir tercih. Bazen düşünüyorum neden doğada erkek hayvanlar cazip güzelken dişiler gösterişsiz diye. Seçme hakkı aslında kadınların, üremek için en güzelini seçme hakkını doğa bile kadına bırakmış. Dolayısıyla karar bizim, tercih bizim, yaradan aslında biziz. Bu kadar basit, yalın ve gerçek. O yüzden bu kadar korkulası, bastırılması gereken ve eve kapatılması şart bu kadınlar. Tüm inanç sistemleri kadın üzerinden çünkü yaradılışı devam ettiren ve aslında tercih hakkına sahip olan bizleriz.
Ben bir çocuk annesiyim, hamile olduğumu öğrendiğim gün kendime tek bir soru sordum. Tek başıma bu çocuğu dünyaya getirip maddi manevi tüm sorumluluğunu taşıyabilir miyim? Kendime verdiğim cevap evet oldu.
Kız çocuğum olacağını öğrendiğim gün deliler gibi ağladım çünkü biliyordum ki dünyanın neresinde olursam olayım evladım hep cinsiyeti yüzünden mücadele etmek zorunda kalacaktı.
Kısaca kadın olmak zor. Ama belki bizleri güçlü, farklı ve farkında yapan da bu...
keşke bunu yazan/söyleyen birileri olsaydı biz büyürken... sürekli evlenmediğim ya da çocuk doğurmadığım için böğrümde bir yumru olmazdı. bu yumru, yapmak zorunda olduğum bir şeyi yapamamış olmak mı, yoksa gerçekten istediğim bir şeyin olmaması mı bilmiyorum. yani çoğu zaman biliyorum da işte bazen takılı kalıyorum. "kimseyi bulamayan" mı, "hayat bana güzel" mi yoksa "olaylar böyle gelişti, geldiğimiz noktada durum" mudur arasında kalabiliyor insan özetle. ve bunu maalesef bu baskıyı, öyle ya da böyle rahatlıkla bizden sonrakilere aktarıldığını görüyorum. kan bağı olan olmayan yeğenlerime bunu yaratmamak için kendimce kurduğum cümleleri değiştiriyorum. tavsiye ederim. mesela aile evinde yapamayayacakları için anneleri "evlenince yaparsın" diyorlar, ben de güncelliyorum: kendi evinde yaparsın. öyle işte. Elif çok sağol bir anne olarak ismi mahlası blogcu anne olan biri olarak bu mektup bana o kadar iyi geldi ki... bastırıp eski usül herkesin adresine postalayasım geldi.
çok mutlu oldum zeynep. hepimiz şimdi bildiklerimizi o zaman bilseydik, çok farklı olabilirdi her şey... ya da belki olmazdı ama başa çıkmak daha kolay olurdu... dilerim ardımızdan gelen genç kadınlar daha özgür ve emin olsunlar yaptıkları ya da yapmadıkları tercihler konusunda...
başa çıkmak kesinlikle daha kolay olurdu. Ardımızdaki genç kadınları için çabalar devam edecek. Bunun için böyle özgürce yazan daha deneyimlilerin payı büyük. Dün senin yazından sonra Merin Sever’in de benzer bir hikayesini gördüm. O da seneler evvel verilen bir röportajı paylaştı sonrasında. O da pek iyi geldi. İlgilenen olursa diyerek linki buraya bırakayım https://www.bbc.com/turkce/haberler-turkiye-38258902
Güzel bir mektup . Teşekkürler.
Yine muhteşem yazı, yine tam dokunması gereken yerlere dokunan anlatım. Anne olmak ya da olmamak kadına özel bir tercih. Bazen düşünüyorum neden doğada erkek hayvanlar cazip güzelken dişiler gösterişsiz diye. Seçme hakkı aslında kadınların, üremek için en güzelini seçme hakkını doğa bile kadına bırakmış. Dolayısıyla karar bizim, tercih bizim, yaradan aslında biziz. Bu kadar basit, yalın ve gerçek. O yüzden bu kadar korkulası, bastırılması gereken ve eve kapatılması şart bu kadınlar. Tüm inanç sistemleri kadın üzerinden çünkü yaradılışı devam ettiren ve aslında tercih hakkına sahip olan bizleriz.
Ben bir çocuk annesiyim, hamile olduğumu öğrendiğim gün kendime tek bir soru sordum. Tek başıma bu çocuğu dünyaya getirip maddi manevi tüm sorumluluğunu taşıyabilir miyim? Kendime verdiğim cevap evet oldu.
Kız çocuğum olacağını öğrendiğim gün deliler gibi ağladım çünkü biliyordum ki dünyanın neresinde olursam olayım evladım hep cinsiyeti yüzünden mücadele etmek zorunda kalacaktı.
Kısaca kadın olmak zor. Ama belki bizleri güçlü, farklı ve farkında yapan da bu...
Instagramda da yazdım, burası eksik kalmasın ;)
keşke bunu yazan/söyleyen birileri olsaydı biz büyürken... sürekli evlenmediğim ya da çocuk doğurmadığım için böğrümde bir yumru olmazdı. bu yumru, yapmak zorunda olduğum bir şeyi yapamamış olmak mı, yoksa gerçekten istediğim bir şeyin olmaması mı bilmiyorum. yani çoğu zaman biliyorum da işte bazen takılı kalıyorum. "kimseyi bulamayan" mı, "hayat bana güzel" mi yoksa "olaylar böyle gelişti, geldiğimiz noktada durum" mudur arasında kalabiliyor insan özetle. ve bunu maalesef bu baskıyı, öyle ya da böyle rahatlıkla bizden sonrakilere aktarıldığını görüyorum. kan bağı olan olmayan yeğenlerime bunu yaratmamak için kendimce kurduğum cümleleri değiştiriyorum. tavsiye ederim. mesela aile evinde yapamayayacakları için anneleri "evlenince yaparsın" diyorlar, ben de güncelliyorum: kendi evinde yaparsın. öyle işte. Elif çok sağol bir anne olarak ismi mahlası blogcu anne olan biri olarak bu mektup bana o kadar iyi geldi ki... bastırıp eski usül herkesin adresine postalayasım geldi.
çok mutlu oldum zeynep. hepimiz şimdi bildiklerimizi o zaman bilseydik, çok farklı olabilirdi her şey... ya da belki olmazdı ama başa çıkmak daha kolay olurdu... dilerim ardımızdan gelen genç kadınlar daha özgür ve emin olsunlar yaptıkları ya da yapmadıkları tercihler konusunda...
başa çıkmak kesinlikle daha kolay olurdu. Ardımızdaki genç kadınları için çabalar devam edecek. Bunun için böyle özgürce yazan daha deneyimlilerin payı büyük. Dün senin yazından sonra Merin Sever’in de benzer bir hikayesini gördüm. O da seneler evvel verilen bir röportajı paylaştı sonrasında. O da pek iyi geldi. İlgilenen olursa diyerek linki buraya bırakayım https://www.bbc.com/turkce/haberler-turkiye-38258902